Selamünaleyküm. Ben senelerce kurslarda eğiticilik yapmış, nice yuvaların kurtulmasına vesile olmuş biriyim. Fakat şu an ben boşanmanın eşiğindeyim. İki yıl önce evlenip İstanbul’a gelin geldim. Sorunlarımız, eşimin ailesi bize müdahil olunca başladı. Genelde kolaycı olmaya çalışırım. Kolay düğün, eşime destek… vb. Buna rağmen sorunlar yaşadık. Çevremizdekilerle ve ev sahibimizle de türlü sorunlar yaşadık. Bu sorunlar eşimle tartışmalara ve incitmelere sebep oldu. Sinirlerimizi eşyalardan çıkarmaya başladık. Allah’tan utanır, ibadet edemez hale geldim. Eşimle tartışmalarımız sırasında sürekli inatlaşıyoruz ve bu bizi türlü çıkmazlara sürüklüyor. Daha önce bir düşük yaşamıştım. Pandemi döneminde hamile olduğum halde markette çalıştım maddi sıkıntılarımız sebebiyle. Bu süreçte ikinci evladımızı da kaybettik. Bu süreçte ben de eşim de ameliyatlar geçirdik. Eşime terapiye gitmeyi teklif ettim ama kabul etmedi. Bildiklerimi yapamaz oldum. Canıma kıymayı bile düşündüm. Eşim ailesine karşı çok saygılı biridir. Fakat kaynanamın eşimin geçmişi hakkındaki konuşmaları aramızdaki tartışmaları daha da alevlendirdi. Ahlaka çok dikkat eden bir olduğum halde bu süreçte hem kendime hem eşime küfrettim. Eşim evi terk etti ve her şeyi ailesine anlattı bunların üzerine. Kendi hatalarını asla kabul etmediler. Yine de ben özür diledim. Bir ara tam eşimi terapiye ikna etmişken çıkan son kavgayla eşim vazgeçti. Kayınbabam babamı arayıp “gelin emanetinizi alın” dedi. Ben de ailelerin kararıyla memlekete dönmek zorunda kaldım. Birbirimize zaman tanımak istedik. Babam -Allah razı olsun- bu süreçte hep destek oldu, beni terapiye götürdü… Tevbe ettim. Rabbime yöneldim. Özüme döndüğümü hissettim. Hatalarımın ve eksiklerimin farkına vardım. Sonra eşime ulaşmaya çalıştım fakat ulaşamadım. Eşimin çevresindeki kişiler, eşimin benimle görüşmek istemediğini söylediler. Eşimin ailesi, eşimin benden sonra içkiye başladığını söyledi. Hiç yapmazdı böyle şeyler. Eşimi seviyorum hocam. Memleketten kalkıp iki defa İstanbul’a gittim. Bu ikinci gidişimde eşyaları boşalttıklarını öğrendim. Halbuki ortak bir karar da almamıştık. Avukat sürekli anlaşmalı boşanmak için arıyor. Bir yandan da bu yuvanın kurtarılabileceğini söylüyor fakat ailelerden orta yolu bulacak aklıselim kişiler yok veya bir araya gelmiyor. Babam sizinle görüşmemi tavsiye etti. Ben eşimin yanlış anlaşılmalardan ötürü arada kaldığını düşünüyorum. Bir de hocam bize büyü yapıldığı söyleniyor. Eşimin kötü bir insan olmadığını biliyorum. Eşim baskı ile hareket ediyor. Ben anlatılanlara kulak asmıyorum. Hocam ne yapabiliriz. Sizinle görüşmeyi çok isterim. Gel, derseniz hemen geliriz hocam. Bize bir yol gösterin lütfen. Allah’a emanet olun.
Kendinizi yıpratmayın. Birbirinize en azından şöyle 4-5 ay mühlet verin. Duygularınızın dinginleşmesini bekleyin. Bu sürecin ardından, sözüne itibar edilen, nazı geçen aracılar ile eşinize ulaşıp onunla evliliğinizin durumunu ve akıbetini görüşün. Sakin bir kafayla, sakin bir mekânda oturup kendi duygu ve düşüncelerinizi en açık biçimde ifade edin. Ona evliliğinizle alakalı düşüncelerinizi, niyetinizi, temenninizi en anlaşılır biçimde ifade edin. Onunkilerini de sorun. Ortak bir yol bulmaya çalışın. Bu ortak yol artık hangi yolsa bunu en güzel şekliyle kabullenin. Daha sağlıklı bir sonuç için bir aile terapisti ile görüşmenizde de fayda var bu süreçte. Eşinize ulaşamadığınız takdirde, o da bu süreçte size ulaşmak için bir çaba göstermemiş, bir girişimde bulunmamışsa artık durumu zorlamanın, birbirinizin hayatını engellemenizin bir manası yok. Allah’ın sizin için seçtiği yolu tutun. Allah’a yönelin. Çokça dua edin. Allah’ın sizin için takdir ettiğinde her daim hayır vardır. O hayrı düşünüp rahatlayın. Allah yardımcınız olsun. Allah’a emanet olun.
